Η Βυζαντινή τέχνη είναι εξαιρετικά πλούσια και ποικίλη, και χρειάστηκε η πολυμάθεια ενός ειδικού, όπως ο Charles Delvoye, για να μας την παρουσιάσει με τόσο σαφή τρόπο σε όλο το εύρος και όλες τις πλευρές της, κοσμικές και θρησκευτικές.

Προερχόμενη η βυζαντινή τέχνη από την ωρίμανση της τέχνης της αυτοκρατορικής ρωμαϊκής εποχής κάτω από την επίδραση της ίδρυσης ενός δεσποτικού και χριστιανικού κράτους, γνώρισε έναν αληθινό κλασικισμό την εποχή που ο βυζαντινός πολιτισμός, στο απόγειό του, ξανάγινε καθαρά ελληνικός.

Προς το τέλος της εξέλιξης, μετά την κρίση που προκάλεσε η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, έλαμψαν οι τελευταίες της αναλαμπές, δεν μπόρεσε όμως να βρει μέσα στην κοινωνία όπου εκφραζόταν τις δυνατότητες της ανανέωσης που συντελούνταν την ίδια στιγμή στη Δυτική Ευρώπη, της οποίας την επιρροή άρχιζε να υφίσταται. Αν η Κωνσταντινούπολη υπήρξε ένα κέντρο δημιουργικής τέχνης, οι επαρχίες της αυτοκρατορίας έδειξαν κι αυτές καλλιτεχνική ζωντάνια. Πολλές οι ανταλλαγές με τις γύρω χώρες, την Περσία των Σασσανιδών, τα αραβικά κράτη, τα βασίλεια της Αρμενίας, τα σλαβικά κρατίδια, περιοχές της Δυτικής Ευρώπης, της κεντρικής, ακόμα και της βόρειας. Η ακτινοβολία του Βυζαντίου ήταν ανάλογη με τη γοητεία που ασκούσε.

Ο Charles Delvoye φέρνει στο φως την πολύπλοκη αυτή ιστορία της βυζαντινής τέχνης με βάση τα μνημεία και τα αντικείμενα που σώθηκαν ως τις ημέρες μας και βέβαια τα κείμενα. Η εικονογράφηση έγινε έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτή η ποικιλία των ρευμάτων αριστοκρατικών και λαϊκών, που ζωντάνεψαν τη βυζαντινή τέχνη, και να είναι δυνατή η παρακολούθηση όλων των σταδίων τα οποία διήλθε στην εξέλιξή της.