Οι μάχες του Σαρανταπόρου και της Ελασσόνας σε συνδυασμό με το σύνολο των επιχειρήσεων που προηγήθηκαν και ακολούθησαν προκαθόρισαν συνολικά τη νικηφόρα έκβαση του πρώτου βαλκανικού πολέμου.

Πέραν, όμως, του στρατιωτικού σκέλους, όπου αποδείχτηκε ότι η Ελλάδα δεν ήταν μόνο η ισχυρότερη ναυτική δύναμη της Βαλκανικής, αλλά και εξίσου ισχυρή σε χερσαίο επίπεδο, υπάρχουν και άλλες σοβαρότατες επιπτώσεις των μαχών αυτών.

Με τη νικηφόρα έκβαση των μαχών αυτών, πρώτον, ξεπεράστηκε εντελώς το σύνδρομο της ήττας του 1897, το οποίο, παρά το υψηλότατο ηθικό του στρατεύματος, εξακολουθούσε να υποβόσκει.
Επίσης, δεύτερον, αποδείχτηκε περίτρανα και στην πράξη ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αλλόγλωσσων πληθυσμών -Βλάχων, Σλαυόφωνων, Τουρκόφωνων κ.λπ.- είχε ελληνική συνείδηση και φρόνημα.

Τέλος, τρίτον, καταδείχτηκε ότι μια μικρή χώρα, εφόσον έχει γνήσια εθνική και πατριωτική ηγεσία, μπορεί να ασκήσει αυτοδύναμη πολιτική, που να μην είναι αρεστή στις μεγάλες δυνάμεις, εκμεταλλευόμενη τις μεταξύ τους αντιθέσεις. Ένα δίδαγμα που δυστυχώς δεν έλαβαν οι σημερινοί μνημονιακοί μειοδότες που κυβερνούν τη χώρα.