Τα διηγήματα καλύπτουν γεγονότα της δεκαετίας του '40 μέχρι το '55 περίπου, όπως τα έζησα τότε στο χωριό μου. Είναι μια προσπάθεια να καταγραφεί, όχι τόσο η ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, όσο το αποτύπωμα που άφησαν στην παιδική ψυχή. Είναι, δηλαδή, μια προσπάθεια ν’ ανακτήσω την παιδική ματιά, χωρίς την επίδραση της μεταγενέστερης γνώσης.

Είναι μια προσπάθεια να γυρίσω στην ηλικία που όλα τα πράματα ήταν πρώτα - ο έρωτας, ο θάνατος, η δύναμη, ο αποκλεισμός. Στην άμεση κι ωμή παιδική ματιά όπου δεν ξεχωρίζουν το ηθικό από το ανήθικο και το τραγικό πηγαίνει αντάμα με το κωμικό και το γελοίο. Που δέχεται τα πράματα χωρίς αξιολογήσεις και ιδεοληπτικές ενστάσεις. Αυτό, βέβαια, ίσως μοιάζει με την προσπάθεια πόρνης ν' ανακτήσει την παρθενιά της. Ας είναι...

Είναι ακόμα η νοσταλγία για λέξεις που έχουν πεθάνει, για εκφράσεις που πνίγηκαν μέσα στη πλημμυρίδα σαχλών και φλύαρων σεναρίων. Η νοσταλγία για την ατμόσφαιρα ενός ''πολιτισμού'', που μας κράτησε όρθιους μέσα στη φτώχεια και την ασημαντότητά μας και δεν χρειαζόταν να σμπαραλιαστεί τόσο βάναυσα, αρκούσε ίσως να μεταποιηθεί σαν παλιό φόρεμα. Εδώ, από τον πάτο του πηγαδιού, βλέπεις καθαρότερη τη λάμψη των αστεριών που πάνω στην κρύβουν οι φωταψίες της καθημερινότητας.