Η "δικιά" μου Αφροδίτη, ήταν μια... άλλη Αφροδίτη. Αλλιώτικη. Δεν ταίριαζε με τις προδιαγραφές. Δεν πήδηξε από τους βράχους από την αγωνία της για τον θάνατο του ’δωνη, δεν έγινε διάσημη για τις σχέσεις της με τους διάφορους ήρωες και τους Θεούς, δεν "βουτούσε" πίσω από τον βυθισμένο Ήλιο, για να τον συναντήσει το επόμενο πρωί με τη μορφή του Αυγερινού.
Η "δικιά" μου Αφροδίτη δεν γεννήθηκε στην Πάφο. Στην προπολεμική, προσφυγική Καισαριανή γεννήθηκε. Ορφανή γεννήθηκε και ύστερα από μεγάλη περιπέτεια.
Δεν έζησε στον Όλυμπο, με νέκταρ και αμβροσία. Σε διάφορα σπίτια, κυρίως όχι στο "δικό" της το σπίτι, σε σπίτια φτωχικά, σε δωμάτια υγρά και βρώμικα μεγάλωσε, χωρίς δικά της παιχνίδια και δικά της έπιπλα, σε ξένα σπίτια έζησε δουλεύοντας, μέχρι που κατάφερε να επιβιώσει.
Δεν παντρεύτηκε τον Ήφαιστο, τον ανάπηρο θεό της Φωτιάς. Δεν παντρεύτηκε κανέναν γιατί δεν ήθελε να την παντρευτεί κανείς, έτσι... αλλιώτικη που ήταν.
Δεν ερωτεύτηκε τον ’ρη. Από έναν ανήθικο, μαυραγορίτη, κατοχικό κακομοίρη ξεπαρθενεύτηκε και από έναν αλητάμπουρα υπάλληλο μανάβικου ξεμυαλίστηκε. Που την άφησε έγκυο και μετά... την παράτησε για να παντρευτεί κάποια άλλη.
Δεν γέννησε τον Έρωτα. Την Ελένη γέννησε. Αλλιώτικη κι αυτή. ’ρρωστη και δυστυχισμένη κοπέλα που δεν μπόρεσε, δεν καθοδηγήθηκε, δεν βοηθήθηκε όσο θα 'πρεπε από κανέναν, ούτε από την ταλαίπωρη τη μάνα της που ό,τι μπορούσε έκανε, ώστε να "βρει" τόπο να πατήσει.
Δεν την βρήκαν άγαλμα άρτια σμιλεμένο στη Μήλο. Στο υπογειάκι της, στην οδό Ανάφης, λίγο πιο πάνω από την Πλατεία Κολιάτσου τη βρήκαν, παγωμένη... πεθαμένη. Εκεί όπου χρόνια ολόκληρα ανέβαινε κουτσαίνοντας την απότομη ανηφόρα με τα πόδια μέχρι να μπει στο "βασίλειό" της. Δεν θα μπορούσε να είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Ήταν όμως σίγουρα η Αφροδίτη της Ανάφης.