Ανταμώνανε δυο τρεις φορές τη βδομάδα .Ο Αντουαν έδειχνε μιαν ασύλληπτη επινοητικότητα προκειμένου να παρατήσει το γραφείο του, και όσο για τη Λουσιλ, αυτή, οπωσδήποτε ,δεν έδινε ποτέ λόγο στον Σάρλ πώς περνούσε τη μέρα της. Αντάμωναν στην ίδια πάντα μικρή κάμαρα. Τρέμοντας, βουλιάζανε μες στο σκοτάδι, δεν είχαν σχεδόν τον καιρό να μιλήσουν. Δεν ήξεραν ο ένας για τον άλλον τίποτα, ωστόσο τα κορμιά τους αναγνωρίζονταν με τόσο θερμή, με τόσο στοργή, με ένα τέτοιο αίσθημα του απόλυτου ,ώστε η η μνήμη τους να γκρε3μίζεται κάτω από τη δύναμη της στιγμής, κι όταν αποχωρίζονταν, γυρεύανε κι οι δυο τους ,απελπισμένα και του κακού, μιαν ορισμένη ανάμνηση :ένα από τα λόγια που ψιθυρισανε μες στο σκοτάδι, μια χειρονομία. Χωριζόντουσαν πάντα σαν δυο υπνοβάτες ,σχεδόν αφηρημένοι,και μονάχα δυο ώρες αργότερα ,άρχιζαν πάλι να προσδοκούνε ,σαν το μοναδικό σημείο της ζωής τους, σαν τη μόνη πραγματικότητα ,τη στιγμή που θα ξαναντάμωνε. Όλα τα άλλα ήταν νεκρά..