Η Νεφέλη έχει δύο τούνελ να περάσει: το προσωπικό της και το πανελλήνιο της σημερινής κρίσης. Ζει στην Αθήνα με τα δυο παιδιά της, ενώ ο άντρας της εργάζεται από διετίας στην Κωνστάντζα. Νεόπλουτος μέσα στη μετακομουνιστική Ρουμανία, θα αποτελέσει για πολλοστή φορά στόχο μιας γυναίκας, εν προκειμένω μιας Ρουμάνας.

Η Νεφέλη πηγαίνει στη Ρουμανία, όπου για μια ακόμα φορά διαπιστώνει το χάσμα ανάμεσα στην ίδια και στον άντρα της. Όπως βλέπει και τη βέρα του πεταμένη σε ένα συρτάρι, με σπασμένο στα δύο το όνομά της: Νεφ-έλη. Νέφη και έλη! Δύο λέξεις, μια ζωή. Το κεφάλι της σε νέφη, τα πόδια της σε έλη. Μωρέ, όνομα και πράγμα! πικρογελάει, καθώς το έμφυτο χιούμορ της δεν την εγκαταλείπει ποτέ.

Για την όλη κατάσταση εξίσου προβληματίζεται το περιβάλλον της Νεφέλης: η αδελφή της η Βασιλική, οι Πόντιοι γονείς της, ο πεθερός ο Κρητικός. Μέσα από αυτούς ο Πόντος και η Κρήτη, καθένας με τον τρόπο του, το λόγο του αρθρώνει. Θυμόσοφα ο Πόντος απαντά, με τη μαγκούρα απαντά η Κρήτη.

Αγωνιά η παλιά γενιά για τα εγγόνια. Στενάζει και η Νεφέλη μέσα σε νέφη και σε έλη, πότε στις στενωπούς της έρημής της φτώχειας και πότε στης νεόπτωχης Ελλάδας τα στενά. Και παίρνει τα βουνά, «Μόνο για Θερμοπύλες πλαστήκαμε εμείς, όχι απλώς για βίλες» φιλοσοφεί και πάει. Ώσπου αίφνης ξυπνάει ο Λεωνίδας μέσα της. Και τότε...