Ξεχασμένες νεράιδες, σαν τα όνειρα που έκανες παιδί,
σαν τον όρκο, που άφησες κάπου, ένα πρωί.
Λέξεις που τις πήρε ο αέρας, λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν,
αγάπες που δεν άνθισαν, κόσμοι που για λίγο ενώθηκαν. Νεράιδες, που
στοίχειωσαν τα όνειρα, αλλά και τις ζωές,
με τις αναμνήσεις τους, έρχονται να ξεθάψουν το χθες. Ξεχασμένες νεράιδες που
αγάπησαν θνητούς, κάνοντας
έναν όρκο,
να μείνουν για πάντα πιστές, στον έρωτα
τον πρώτο.
Έγραψαν γράμματα και τα άφησαν,
στο τόπο που τις στιγμές τους, λάτρεψαν.
Στο τόπο που πηγαίνω, από παιδί, -πάντα πίστευα-
γι' αυτό και τις έχω δει . Σσσς...
Στα χέρια μου , τα κράτησα,
τον κόσμο τους σεβάστηκα.