1984-1994 Η ΠΡΩΤΗ 10/ΤΙΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ

Αυτοί που έχουν χρέος να στηρίξουν τον θεσμό του σχολικού συμβούλου, καίριο μέτρο για τον εκδημοκρατισμό του σχολείου, με τη στάση τους τον υποβαθμίζουν εξακολουθητικά και τον οδηγούν σε κρίση.

Τον υποβαθμίζει η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ με τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στην έκδοση των σχετικών Π.Δ., τη χάραξη προσωπικής πολιτικής στη θέση της κυβερνητικής και με την ατολμία της να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Τον εγκαταλείπει ουσιαστικά με «τα πρώτα σύννεφα στο κατώφλι του βρεφοκομείου» (Θ.Γέρου, 1989). Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και οι εσφαλμένοι πολιτικοί χειρισμοί παρέχουν στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό το δικαίωμα να αναγορεύει την αποτροπή της ατομικής αξιολόγησης σε πρωταρχικής προτεραιότητας εκπαιδευτικό ζήτημα και να τη θεωρεί αποκλειστική, εσωτερική του υπόθεση.

Τον οδηγούν σε κρίση οι νομάρχες που δεν διαθέτουν χρόνο να ασχοληθούν με την ουσία του και ασχολούνται μόνο με τα διοικητικά ζητήματα της εκπαίδευσης.

Τον φθείρουν οι προϊστάμενοι εκπαίδευσης που περπατούν τα γνώριμα μονοπάτια του διοικητισμού. Υιοθετούν, οι περισσότεροι, έμπρακτες συμπεριφορές κρυφής ή απροκάλυπτης, συγκαλυμμένης ή φανερής αντίθεσης και υπονόμευσης του έργου των σχολικών συμβούλων και του ρόλου τους.

Τον παραγνωρίζει η ωφελιμιστική αντίληψη πολλών εκπαιδευτικών που κοιτάζουν ό, τι τους βολεύει καλύτερα, θεωρώντας τα πράγματα απογυμνωμένα από την εκπαιδευτική - παιδαγωγική τους διάσταση. Η συμβουλευτική καθοδήγηση θεωρείται λιγότερο αναγκαία και ωφέλιμη και περιέρχεται σε δεύτερη μοίρα. ’λλωστε, τα άμεσα υπηρεσιακά ζητήματα που τους αφορούν - τοποθέτηση, απόσπαση, μετάθεση, άδεια απουσίας κλπ - γνωρίζουν πως θα τα λύσει η διοίκηση και όχι ο σχολικός σύμβουλος.

Οι σχολικοί σύμβουλοι, ουσιαστικά έξω από τη συμπλοκή των παραγόντων που καταδικάζει τον θεσμό σε πολύσημη κρίση, είναι αυτοί που υφίστανται τις συνέπειές της. Η ευθύνη που τους αναλογεί είναι ότι δέχονται να παρακολουθούν παθητικά την πορεία της φθοράς του, εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση εσωστρέφειας.