Το μυθιστόρημα ετούτο έλαβε την αρχή του κάποτε σε μια γωνιά της θύμησής μου, κάπου μακριά από εδώ, σαν το δίλοβο κουκούτσι ενός καρπού βαθιά φυλαγμένου στο αρμάρι, περιμένοντας φαίνεται πρόσφορες συνθήκες να φυτρώσει και να μεγαλώσει αρπαχτικά. Σαν τον φασίολον, ας πούμε, που εκάναμε τότε στο σχολείο.

Είναι λίγο παράξενο πως ο καρπός αυτός κάμποσα χρόνια εκεί μέσα βρήκε για παρέα ένα ερώτημα που έβαζε αρχή αρχή στο μάθημα του πάντα ο δάσκαλος μας της μεταφυσικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο, ο γραφικός και σεβαστός εντούτοις για όλους μας εκείνον τον καιρό γεράκος Χαράλαμπος Γιερός: "Το βασικόν, κύριοι, ερώτημα της φιλοσοφίας είναι: Ήρθα στον κόσμο να κάνω τίιι;", χωρίζοντας με έμφαση τις λογικές ενότητες και κατεβάζοντας το τελικόν ιώτα έναν τόνο, ημιτόνιο, νότα ή βαθμίδα χαμηλότερα (σε δύο χρόνους με άρση και θέση καταληκτική) σαν την περισπωμένη. Κι ύστερα σε κάθε ευκαιρία το ξαναλέγαμε κι εμείς κάνοντας τη φωνή του στις ανέμελες φοιτητικές μας συντροφιές για να γελάμε: "Ηρθα, στον κόσμο, να κάνω τίιι;". Σε άλλον καιρό και σε άλλον τόπο πάλι φύτρωξε και θέριεψε (ο δίλαβος, καρπός), καταχτώντας τα δικαιώματα που έχουν απ' την αρχή όλα τα φυσικά πράγματα στον κόσμο. Τη στιγμή αυτή κι εδώ που βρίσκομαι μόνον ετούτο έχω να δηλώσω: δεν μπορώ να λέω ψέματα και είναι ψέματα να λέω πως δεν μπορώ.