Υπάρχει μία διάχυτη και πολύ διαδεδομένη άποψη στην Ελλάδα, ότι η τεχνολογία είναι κάτι κακό. Αρνητικό. Ενοχλητικό. Εχθρικό, καθότι ξενόφερτο. Νέοι άνθρωποι που ασχολούνται με την τεχνολογία την απορρίπτουν. Όταν ερωτήθηκαν άνδρες 18-35 ετών αν θα ήθελαν έναν δωρεάν υπολογιστή (στο πλαίσιο ενός προγράμματος επιδοτήσεων), το 57% απάντησε «όχι».

Πολλοί νομίζουν πως, επειδή οι νέοι μας επιδίδονται στα βιντεοπαιχνίδια ή γράφουν αστραπιαία SMS στο κινητό, «παίζουν και στα δάχτυλα την τεχνολογία». Το να χρησιμοποιείς όμως γκάτζετ ή παιχνίδια δεν έχει καμία σχέση με την ουσία και το βάθος της τεχνολογικής επανάστασης.

Η τεχνολογία είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο και σημαντικό. Η αντιμετώπισή της προδίδει μία σχολή σκέψης και μία στάση ζωής. Ο συγγραφέας θεωρεί (και το αναπτύσσει) ότι η κρίση που μας μαστίζει είναι σε μεγάλο ποσοστό αποτέλεσμα αυτής της τεχνοφοβικής στάσης. Που είναι φόβος της επιστημονικής μεθόδου, της καινοτομίας, της οργάνωσης, του ορθολογισμού. Που περικλείει παρελθοντολαγνεία και μελλοντοφοβία. (Πρόσφατα μάλιστα ελληνικό κόμμα αποκάλεσε «τεχνοφασισμό» την εισαγωγή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στα ΑΕΙ).

Η υπέρβαση των προβλημάτων της συντηρητικής και απολιθωμένης κοινωνίας μας περνάει μέσα από μία άλλη αντιμετώπιση της τεχνολογίας. Ίσως περισσότερο από κοινωνική ή οικονομική χρειαζόμαστε μία τεχνολογική επανάσταση. Κάποτε - επιτέλους - πρέπει να έρθει και στην Ελλάδα ο Διαφωτισμός, δηλαδή η ελεύθερη ανοιχτή γνώση χωρίς αυθεντίες και αγκυλώσεις.