«Μα σαν έρθει η αγάπη η αληθινή, έχε τα μάτια της ψυχής ανοιχτά και πρόσεχε να μην την παραμελήσεις κι απομείνει αδειανή η μαγική κλεψύδρα της. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η ευτυχία μικροί κόκκοι χρυσαφένιας άμμου. Τούτα τα λόγια μην τα παραπετάξεις. Πέρασαν από γυναίκες άξιες σε κόρη, νύφη κι εγγονή...»

Στα βοσπορίτικα νερά, μοσχομυρισμένα από τ' αρώματα που κουβαλούσε τ' αγέρι από τα Πριγκιποννήσια, ζούσαν φιλήσυχα η οικογένεια του Πολύχρονη και της Κωνσταντινιάς. Εκεί κοντά στη δεκαετία του '50, όμως, οι σκιές δε θ' αργούσαν να απλωθούν πάνω από την Πόλη. Κατά τα λεγόμενα του φίλου τους Σελίμ, θα έπρεπε να φύγουν μέσα σε μια νύχτα...
Έβαλαν τα νιάτα τους σε μια βαλίτσα, μπήκαν στη βάρκα και φτάσαν στις ακτές της Θράκης. Ο δρόμος για τη μάνα Ελλάδα είχε βαφτεί με τις στάχτες του Εμφυλίου, αλλά δεν απογοητεύτηκαν. Το μαγέρικο στη Σαλονίκη έγινε το σπιτικό τους και τα τεντζερέδια γέμισαν μυρωδιές από μπαχάρια.

Ο χρόνος κυλούσε, ώσπου για άλλη μια φορά η μοίρα ταξίδεψε τη ζωή τους στα στέκια της Κοκκινιάς, κάτω στον Πειραιά. Εκεί, στις φωτιές του Κλήδονα, η όμορφη κόρη τους, η Σμαραγδή, ερωτεύτηκε έναν καπετάνιο που σεργιανούσε στις θάλασσες. Και σε λίγο καιρό κρατούσε ένα μικρό θησαυρό στην αγκαλιά, τη γλυκιά Κώστια. Αυτό το γελαστό κορίτσι με τα μενεξεδένια μάτια, μεγαλώνοντας, θα μετρούσε με την κλεψύδρα τα όνειρά της και θα αναρωτιόταν... Αλήθεια, τι είναι κρυμμένο μέσα στους κόκκους της άμμου... Προσμονή, έρωτας, σιωπή, εφιάλτης;