ΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΙΣΑΒΕΤΙΑΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ (1558-1585)

Η Ελισάβετ Α' Τυδώρ (1533-1603) βασίλεψε στην Αγγλία σε μια από τις πιο ρευστές περιόδους της ιστορίας της Ευρώπης, τον αιώνα της Μεταρρύθμισης και της Αντιμεταρρύθμισης και ενώ τρεις γειτονικές της Αγγλίας χώρες δοκιμάζονταν από εμφύλιες συγκρούσεις. Κατάφερε να κυβερνήσει, ανύπανδρη και χωρίς να ορίσει διάδοχο, σχεδόν για σαράντα πέντε χρόνια να μείνει ζωντανή παρά τις συνωμοσίες και τις απόπειρες δολοφονίας εναντίον της να επιβάλει τη δική της εκδοχή της προτεσταντικής θρησκείας να αποφύγει τον εμφύλιο πόλεμο να καταπνίξει εξεγέρσεις εναντίον της στην Ιρλανδία και στη βόρεια Αγγλία να ελέγξει όσους την αμφισβητούσαν στο εσωτερικό της χώρας και να αντιμετωπίσει τις απόπειρες εισβολής των καθολικών δυνάμεων από το εξωτερικό.

Η προτεστάντισσα Ελισάβετ δεν υπήρξε θρησκευτικά φανατική. Ήταν όμως απόλυτα αποφασισμένη να κυβερνήσει τον λαό της. Για την επίτευξη αυτού του στόχου επιδίωξε μαζί με τους συμβούλους της να νομιμοποιήσει το βασιλικό της δικαίωμα μέσα από την εθνικοποίηση της μοναρχίας της. Σε αυτή τη διαδικασία της απόδοσης εθνικών χαρακτηριστικών στην ελισαβετιανή μοναρχία, το θρησκευτικό ζήτημα αξιοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό, όχι προς την κατεύθυνση της εξόντωσης των καθολικών του βασιλείου, αλλά προς την κατεύθυνση της επιλεκτικής στοχοποίησής τους στη δημόσια ζωή ως "προδοτών" του έθνους.