ΣΙΚΕΛΙΑ ΚΑΙ ΗΠΕΙΡΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Σικελία και Ήπειρος, δύο γεμάτοι αντιφάσεις τόποι: απομονωτισμός, υπανάπτυξη, μετανάστευση, ιδιαίτερη αντίληψη της ταυτότητας, αλλά και πλούτος, παιδεία, υπερηφάνεια, πνεύμα υπεροχής.

Η παρούσα μελέτη αποτελεί μία προσέγγιση συγκεκριμένων παραδειγμάτων από την πεζογραφική παραγωγή των Ηπειρωτών και των Σικελών μεταπολεμικών συγγραφέων.

Πώς μπορούμε να διακρίνουμε τον «τόπο» από το «τοπίο» στη λογοτεχνική αναπαράσταση; Πώς υπηρετείται η «πολλαπλή τοπικότητα» στην αναπαράσταση του τόπου από το μυθιστόρημα; Πώς αναπαριστάται το «παλίμψηστο» του τόπου στο μυθιστορηματικό λόγο; Ερωτήματα που η συγγραφέας αναλύει , αποσαφηνίζοντας τις έννοιες του «χώρου», του «τόπου» και του «τοπίου», όπως τις προσδιορίζουν οι κοινωνικές εν γένει επιστήμες. Μέσω αυτών, προσδιορίζεται το «συλλογικό υποκείμενο της γραφής» ως παράγοντας της ιστορικότητας όπου τελικά εντάσσεται.

Παράλληλα, κατατίθεται σχεδίασμα με ιστορικά στοιχεία για τις δύο περιοχές, καθώς και της λογοτεχνικής τους παραγωγής κατά το 19ο και ειδικά τον 20ό αιώνα. Η διπλή αυτή ιστορική αναδρομή παρέχει στον αναγνώστη τα απαραίτητα ερμηνευτικά εργαλεία για την κατανόηση των υπό εξέταση κειμένων.