Τί είναι το τίς ο Λαλών, τί είναι οι Βίοι Ακατάλληλοι; Μπορούν να ονομαστούν διηγήματα; Να μπούν στην κατηγορία των αφηγήσεων του Παπαδιαμάντη, του Κονδυλάκη, του Βιζυηνού, ή και των πιο σύγχρονων ελλήνων διηγηματογράφων;

Του Τακόπουλου τα διηγήματα, - ας τα πούμε έτσι προς το παρόν - είναι περισσότερο σατιρικές ή χιουμοριστικές πολλές φορές ποιητικές «πικρές» μικρές ιστορίες, έλκουσαι την καταγωγή τους από τις λεγόμενες αγγλικά και αμερικανικά “short stories'', ένα είδος με κάποιους κανόνες, ο αυστηρότερος των οποίων είναι, εκτός από την ύπαρξη χιούμορ, η συντομία και η απουσία παντός περιττού, δηλαδή μια απόλυτος οικονομία της γραφής, η οποία και αποτελεί το κυριότερο Κεφάλαιό της, όπως δεν θα έλεγε ο 'Ανταμ Σμιθ ή ο επίσης πολυγραφότατος Καρλ Μαρξ? και έχουν την τύχη να συνοδεύονται από τα σχέδια της Σοφίας Ζαραμπούκα, τόσο ταιριαστά όσο και τα σχέδια του James Thurber για τα δικά του short stories. Όπως δε θα μπορούσαμε ποτέ να ισχυριστούμε στα αγγλικά ότι ο Παπαδιαμάντης και ο Ντοστογιέφσκυ έγραφαν short stories, δεν είναι δυνατόν και να χαρακτηρίσουμε στα ελληνικά σαν διηγήματα τα short stories του Henry James, του James Thurber, ή της Ντόροθυ Πάρκερ και του Πάρι Τακόπουλου.

Ίσως για τους τελευταίους δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι δύο ήσαν και κριτικοί. Πώς να ξεχάσει κανείς, το επιγραμματικό τέλος μιας κριτικής της Ντόροθυ Πάρκερ για το «Iceman cometh» του Γιουτζήν Ο’' Νήλ. ''The Iceman cometh, it is longeth and it stinketh''. Ή το άλλο που είχε γράψει για την Kathrine Herburn, σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις της: ''she ran the whole gamut of emotions, from A to B'' (διέτρεξε όλη την κλίμακα των συναισθημάτων από το Α έως το Β, με την μουσική σημασία των «γραμμάτων»).