Η επιστήμη είναι ανταγωνιστική. Υπόκειται σε πολύμορφες πιέσεις, κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές και θρησκευτικές που διαμορφώνουν τη δημόσια αντίληψη για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Το καθαρό, αποστειρωμένο περιβάλλον του εργαστηρίου δεν μπορεί να εξαιρείται από αυτήν την πραγματικότητα. Η επιτυχία δίκαια χειροκροτείται αλλά δυστυχώς διαπιστώνεται συχνά ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των μονομάχων γίνεται σκληρός, άμετρος και αχαλίνωτος. Το ευ αγωνίζεσθαι θρυμματίζεται: θυσιάζεται στο βωμό της αναγνωρισιμότητας και της πρωτοπορίας. Καλλιεργείται η υπερβολή της ανταγωνιστικότητας και η προσωπική ματαιοδοξία. Η παλιά αθωότητα εξαφανίζεται και η αξιοπιστία των κατεστημένων γνώσεων αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο. Ενθαρρύνεται η κακή και βιαστική εργασία. Αποκαλύπτονται σκάνδαλα κλοπής ή πλαστογράφησης επιστημονικών εργασιών και μοιραία συγκροτούνται ειδικές επιτροπές προστασίας από επιστημονικές εξαπατήσεις.