Το προτελευταίο και ένα από τα καλύτερα έργα του Ρώσου δραματουργού. Παρουσιάστηκε στη Μόσχα το 1901 στη νατουραλιστική σκηνοθεσία του Στανισλάβσκι, ο οποίος τόνισε την αγχώδη πλευρά των χαρακτήρων και τη γενική ατμόσφαιρα της ματαιότητας και της μελαγχολίας που κυριαρχούν στο έργο αυτό.

Εντούτοις, ο Τσέχωφ ονόμαζε τα έργα του «κωμωδίες» και, πραγματικά, παρ' όλες τις δραματικές κορυφώσεις, στις Τρεις Αδελφές ο συγγραφέας θέλει να σατιρίσει και όχι να τραγικοποιήσει την εικόνα της αστικής κοινωνίας της εποχής του. Σ' αυτό συνηγορεί, άλλωστε, το γεγονός ότι ο Τσέχωφ ήταν θαυμαστής όχι μόνο του Γκόγκολ, αλλά και του Γκριμπογιέντωφ και του Οστρόφσκι.