Σε 23 ποιήματα, σύντομα ή μεγάλα, κυλούν «Οι καλύτερες μέρες». Αυτές τις μέρες, τις καλύτερες, μπορεί να ξέρεις πώς να τις κάνεις να έρθουν, μπορεί και να τις είδες παλιά λίγο πολύ να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου, πάνω στο σώμα σου, μες στην ατζέντα σου, μπορεί και μόνο να τις φαντασιώθηκες αναγκαία και αβάσιμα μες στο μυαλό σου σε μια μίζερη και εκ του ασφαλούς διαπίστωση της παρούσας κατάστασης, κατάστασης που δεν τολμάς να ονομάσεις τελευταία. Τις απωθείς με σκεπτικισμό και τις βουτάς στην ειρωνεία για να νιώσεις καλύτερα, αλλά είναι εκεί, πάντα μπορεί να είναι εκεί, έστω σαν σκέψη, σαν δικαιολογία και σαν ανάγκη, παρευρίσκονται αν τις καλέσεις να έρθουν, και τις καλείς, γιατί απλώς δεν μπορείς να μην προσπαθείς, δεν μπορείς να σταματήσεις, δεν μπορείς να ευχαριστηθείς, να «κλείσεις» το φάκελο ή να παραδεχτείς ότι ίσως «όλο και όλο να είναι αυτό». Δε συγχωρείς τον εαυτό σου, δυστυχώς δεν του χαρίζεσαι, που τον βλέπεις να παλεύει συνεχώς για να παραμείνει ολόκληρος μια ελπιδοφόρα εκκρεμότητα, να μάχεται για να μην «τελεσιδικήσει» ποτέ η «ξεχωριστή» περίπτωσή του. Γνωρίζοντας ότι χάνεις το χρόνο σου, δεν μπορείς παρά να τις επινοήσεις. «Λείπει αυτό / και αρρωσταίνω. / Ποτέ επειδή λείπει. / Πάντα επειδή αυτό». Ίσως τελικά η μόνη διαδρομή που δύνασαι να ακολουθήσεις... για τις καλύτερες μέρες.