Η διοίκηση ως κοινωνικό φαινόμενο εμφανίστηκε στη σφαίρα της επιστημονικής θεώρησης στις αρχές του εικοστού αιώνα στις χώρες της δύσης, με διαφορετικό εννοιολογικό περιεχόμενο. Η μελέτη της διοίκησης της εκπαίδευσης, ως ιδιαίτερου κλάδου, ακολούθησε ουσιαστικά παράλληλη πορεία, αν και δεν ξεκίνησε παράλληλα με τη μελέτη της επιστήμης της διοίκησης ως οργανωσιακού φαινομένου. Εξάλλου, είναι βέβαιο ότι παρουσιάζει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία απορρέουν από τις ιδιαιτερότητες της εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής διαδικασίας.

Αναλογικά προς τα γενικότερα οργανωτικά χαρακτηριστικά του ευρύτερου διοικητικού συστήματος της Ελλάδας, το εκπαιδευτικό σύστημα χαρακτηρίζεται από κατά βάση - συγκεντρωτική δομή και, συνακόλουθα, ενιαίο σχεδιασμό και κεντρικό έλεγχο. Από τη μεταπολίτευση ως σήμερα επιχειρούνται μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση που αφορούν σε όλες τις βαθμίδες της. Από τις σημαντικότερες θεωρήθηκε η κατάργηση του θεσμού του Επιθεωρητή και η θέσπιση του Προϊσταμένου Διεύθυνσης και Γραφείου Εκπαίδευσης που ανέλαβε την κάλυψη της διοικητικής διάστασης του ρόλου που επιτελούσε ο Επιθεωρητής. Ασφαλώς ένα τόσο ευρύ θέμα εκπαιδευτικής διοίκησης δεν εξαντλείται στα πλαίσια μίας μελέτης και μάλιστα με τους περιορισμούς που θέτει η επιλογή μιας συγκεκριμένης ερευνητικής προσέγγισης και μεθόδου αντίστοιχα.

Κρίνεται σκόπιμο τα βασικότερα ευρήματα να χρησιμοποιηθούν ως ερεθίσματα για περαιτέρω διερεύνηση αλλά και εμβάθυνση της συζήτησης για το ρόλο και την αποτελεσματικότητα του συγκεκριμένου θεσμού στη διάρθρωση του συστήματος διοίκησης της ελληνικής εκπαίδευσης. Η σημαντικότητα του ρόλου του Προϊσταμένου για τη συζήτηση γύρω από το συγκεκριμένο θεσμό αποτελεί ουσιαστική συμβολή στον προβληματισμό για το θέμα αυτό.