Ο Πετρής Πέτρου Πετρούδης, ένας πρόσφυγας εξ Ανατολής, εκ των ανταλλαξίμων του 1923, με ανώτερες σπουδές, προλύτης Θεολογίας στη Χάλκη. Από έγκριτη οικογένεια της Προύσας, με ήθος και αρχοντιά, «κρίμασιν οις οίδε Κύριος», κατηγορείται στην Αθήνα για αξιόποινη πράξη και φυλακίζεται.
Στο «κολέγιο» ή χωνευτήρι ψυχών, γνωρίζεται με ένα φυλακόβιο με απανωτές αποδράσεις, καταζητούμενο της Ιντερπόλ, με αιώνα ολόκληρο στις πλάτες του, με τις αποκοτιές και αποδράσεις του, «αιώνα φυλακής μετά λήξεως της ποινής αυτού», το διάσημο Θράσο -Φίφη- Τραγούδα.
Γνωρίζονται, γίνονται φίλοι, «τακιμιάζουν» και αλληλοεξομολογούνται ο ένας τις θλιβερές αποδράσεις του, ο άλλος τα όνειρα, τις μεταρσιώσεις και τις νοσταλγικές αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών χρόνων του στις «παρασποριές» και τη γοητεία και ευδαιμονία της Ανατολής.

Η στιχομυθία ενδελεχής, ενδιαφέρουσα κι αδιάπτωτη, ταξιδεύει αργά μέσα σε μια υπόκρουση αποκρουστική και χυδαία. Είναι ο απόηχος των τροφίμων-θαμώνων του σαυρόσπιτου. Το επίπεδο εξοργιστικά χαμηλό, αμοραλιστικό. Το φινάλε τραγικό, απίστευτα σκληρό και απάνθρωπο, διά την ξυνωρίδα των φίλων που διεκτραγωδεί τα ντέρτια της.