Μια νύχτα σκοτεινή, επιστρέφοντας κουρασμένη από την Λυκόφη στην Αλεξανδρούπολη, δεν είδε το σκούρο όγκο στη μέση του δρόμου. Το αυτοκίνητο της αναπήδησε και κατρακύλησε στο διπλανό χωράφι. Λίγο αργότερα, όταν οι σειρήνες του νοσοκομειακού που την μετέφερε απομακρύνονταν, οι αστυνομικοί απελευθέρωσαν το δρόμο που σχεδόν έκλεινε το λέσι ενός μεγαλόσωμου γαϊδάρου.

Στο νοσοκομείο διαπίστωσαν τρία σπασμένα πλευρά, ένα έντονα παραμορφωμένο πρόσωπο και μώλωπες παντού. Δεν θυμόταν πόσες μέρες ήταν σε κώμα. Όταν άνοιξε τα μάτια της, είδε ιμάντες να κρατούν το στήθος της από ένα γάντζο του κρεβατιού και ένα γιατρό που την εξέταζε να της χαμογελά και να της υπόσχεται ότι όλα θα πάνε καλά. Παρόλο το χάλι της, ήθελε να τον πιστέψει. Πονούσε πολύ και δεν έπρεπε να κινείται. Ο χρόνος όμως έτρεχε και το ημερολόγιο έγραψε 23 Μαΐου του ‘87. Εκείνη την ιστορική γι'’ αυτήν ημέρα πήρε το εξιτήριο από το νοσοκομείο και ένα νέο εισιτήριο για έναν από τους επόμενους σταθμούς της ζωής της.