Αν σήμερα η έννοια της προφητείας, εξαιτίας της συνάφειας της με τη φονταμενταλιστική βαρβαρότητα, τον ακλόνητο δογματισμό, και το έθος της κυριαρχίας έχει ως εδώ λάβει δυσφημιστική σημασία, είναι ίσως της ώρας που από τον παιγνιώδη παραλογισμό της αβεβαιότητας και την παράδοξη συνύπαρξη του τυχαίου και του σκόπιμου θα αναδυθεί μια άλλη προφητεία, για να ευσταθήσει αυθόρμητα και ενδεχομενικά ως το ειρωνικό ανάλογο της παρωχημένης και πλέον ειδεχθούς εσχατολογικής αναγκαιότητας- μια τέτοια προφητεία είναι που, εν παραλλήλω, όλως παραδόξως, προσποιητή και αυθεντική, προκηρύσσει σε αυτές τις σελίδες το κέλευσμα μιας κοσμοϊστορικής Έλευσης.

Το αν αρμόζει να πάρουμε στα σοβαρά τα όσα παρατίθενται σε αυτόν τον τόμο? το αν αξίζει να καταδυθούμε στον ατέρμονο μορφοκλασματικό του υπαινιγμό? το αν έχει κάτι να μας διδάξει η αποσταθεροποίηση της κρίσης απέναντι στην αμφισημία που θα προκαλέσει το αναστοχαστικό του τέχνασμα θα το αναδείξει το εκζητούμενο χάραμα της νέας συνειδητότητας που ίσως ως ανταπόκριση προκύψει. Εντεύθεν, το αν τελικά η αυθαίρετή οίηση τούτης της προφητικής πραγματείας πομπωδώς δικαιωθεί ή γελοιωδώς παραμείνει εκκρεμής, θα το αποφανθεί αποκλειστικά και μόνον ο ίδιος ο «απαστράπτων ορίζοντας», όπου με πυρετώδη ζέση αποτείνονται και όλες της οι συνδηλώσεις: πως δήθεν ο ορίζοντας αυτός είναι πλέον εγγύς, η νέα θεσπέσια αιχμή της αδογμάτιστης σκέψης.