Γνωρίζεις το ελεύθερο;
Ξέρεις ότι γεννηθήκαμε δεσμώτες;
Ασφαλείς κουρνιασμένοι κάτω από υπέρβαρη πίεση
Ταγμένοι σ έναν αγώνα που δεν ήταν ποτέ δικός μας
Πότε το ελεύθερο έγινε ατίθασο;
Γιατί πολεμάμε; Κανείς δεν βγαίνει ζωντανός από ‘δω μέσα
Που είναι αυτά που μας υποσχέθηκαν;
Σε ποια κληματαριά σαπίζουν;
Σε μια δύσχρηστη ανεξαρτησία,
η ευθύνη που γεννά την εξάρτηση και πάλι πίσω
Κοίτα γύρω σου ψυχή μου
Γίνανε όλοι αντηλιακοί
Αιχμηρά κρύοι, αναθρεμμένοι νεκροί
Όλοι τους μικροί εαυτοί, εαυτιστικοί. . .
Νομίζουν δεν τους βλέπω πώς στραβομουτσουνιάζουν στο δυνατό φως;
Πώς ξινίζουν στη δυνατή αλήθεια;
Όλοι βρικόλακες γίνανε Ήρεμοι ποικιλόθερμοι βρικόλακες
Αγαπώ τους φίλους που συγκέντρωσα σ’ αυτό το τραπέζι
Είναι ντόμπροι κι έτσι μου κάνουν
Όμως δεν θα διστάσω να τους πετάξω όλους έξω
αν αντιληφθώ μάσκες στα πρόσωπά τους