Ο ποιητής Ησίοδος με όχημα την αφήγησή του για την «Πανδώρα και το πιθάρι της», θέτει ένα στοίχημα: Να στήσει μια συνεκτική, ανθεκτική -μα και καταπιεστική- ολότητα θεών και ανθρώπων με βασικά υλικά την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα. Το αντίβαρο σε τούτη την ολότητα είναι η μοναδικότητα μια έννοια που σηματοδοτείται από την αξία της Τέχνης και του Δημιουργείν και συνιστά το επιπλέον σημείο αναφοράς του ανθρώπου, για να μη χαθεί η προοπτική του έντεχνου βίου.

Το στοίχημα που τίθεται διασταυρώνεται με τη στοχαστική αναζήτηση του επιπλέον και η πλοκή τους εκτυλίσσεται διαλεκτικά μέσα από τις σελίδες του παρόντος δοκιμίου, στο οποίο επιχειρείται ένας διάλογος για την Τέχνη, που θεωρείται προϋπόθεση και συνέχεια της ζωής.

Η κατάκτηση του «ορθού λόγου», όπως εκτίθεται μέσα από τα κείμενα του Ησίοδου και τους διαλόγους του βιβλίου δεν είναι επαρκής συνθήκη για να οδηγήσει στην ουσιαστική απελευθέρωση του ανθρώπου -που μετουσιώνει τη φθαρτότητα σε μοναδικότητα- καθώς διαμεσολαβείται από το τρισυπόστατο της πίστης, αγάπης και ελπίδας.

Οι άνθρωποι εξόρισαν την Αιδώ και τη Δίκη και γι’ αυτό επιβλήθηκαν αυστηροί νόμοι για τη διασφάλιση της συμβίωσής τους. Τούτη η εποχή διαρκεί ως τις μέρες μας, σημειώνει σ' έναν από τους επινοημένους διαλόγους του ο Σπύρος Γεωργίου, επιχειρώντας να αντιτάξει τον αισθητικό λόγο στο πανάρχαιο σχήμα ύβρις-άτη-νέμεσις-τίσις.

Ίσως το αίτημα της λύτρωσης του ανθρώπου να βρίσκεται τελικά στην υπηρεσία της τέχνης, και θα κατακτηθεί όχι με τη μοιραία υποταγή σε νομοτελειακά ηθικά διλήμματα, αλλά με την αυτενέργεια και τη στοχαστικότητα.