Ένα τρυφερό βιβλίο με ποιήματα ευαίσθητα, απλά και φωτεινά, που αναπέμπονται χαμηλόφωνα, σαν τιτιβίσματα, μέσα από τις σκιές μιας πυκνόφυλλης υπαρξιακής μοναξιάς.

Η ποιήτρια, σαν το πουλί, συλλαμβάνει στον αέρα ιδέες και έννοιες άπιαστες, που την ταλανίζουν βουίζοντας γύρω της, χωρίς σαφή μορφή ακόμα: την ιδέα της ζωής, του έρωτα, της μοναξιάς, του Θεού, του κόσμου... και μ' αυτά τα εφήμερα και αιώνια τρέφει τους στίχους της.

Παυλίνα Παμπούδη