Πολλά χρόνια πριν σκλαβωθεί στους Οθωμανούς η Θεσσαλονίκη γέννησε στον «ομφαλό» της τη στοά των μυθικών της ειδώλων, τις οκτώ «μαγεμένες». Αυτά τα αγάλματα δέθηκαν μέσα στην ψυχή της πολυεθνικής Θεσσαλονίκης που περιδινούμενη στα συμφέροντα των δυνατών της Ευρώπης βρήκε τους Ρωμιούς και τον Αστέρη άνθρωπο της καθημερινότητας από το λιμάνι και τον πύργο του αίματος μέχρι την ακρόπολη, να αγωνίζονται, να προσπαθούν ν' αναγνωρίσουν τις ρίζες τους και μέσα από τον αγώνα να ''παιδευτούν'' στην ελληνική κουλτούρα.

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, οι Γάλλοι του Ναπολέοντα Γ' «κούρσεψαν» τις «μαγεμένες» παρά την αντίσταση Ρωμιών, Εβραίων, ακόμα και Τούρκων. Στην προσπάθειά τους κομμάτιασαν ηθελημένα ή τυχαία πολλά μάρμαρα και τη θεά Νίκη που η κεφαλή της αποκολλήθηκε κυνηγημένη, μη θέλοντας να φύγει από τον τόπο της κύλησε στο χώμα, και ο Αστέρης με τον εβραίο φίλο του για να τη σώσουν την παράχωσαν σ’ ένα σοκάκι κοντά στο λιμάνι. Έτσι, δεν ταξίδεψε η κεφαλή της Νίκης κι έμεινε στο νου των απλών αυτών ανθρώπων ως η ψυχή της σκλαβωμένης πόλης των Ρωμιών πράγμα που έθρεψε και γιγάντωσε τη στοιχειωμένη τους ελπίδα σαν έμμονη ιδέα που έδωσε την αντρειοσύνη στον Αστέρη και στους φίλους του, ν’ αγωνιστούν μέχρι την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, μπολιάζοντας και τους επιγόνους τους με τον έρωτα της πόλης που τους γέννησε.

Τυχαία, μετά από 133 χρόνια, η Νίκη αποκαλύφθηκε κοντά στο λιμάνι, στην οδό Ρογκότη κι αναρωτιέται κάποιος, με πια κεφαλή στέκεται στο βάθρο της ολόσωμη η «μαγεμένη» Νίκη στο με-γάλο Μουσείο του Λούβρου..! Πάντως οι «μαγεμένες», σ' εκείνα τα χρόνια, δεν έφεραν καμιά τύχη στους άρπαγες και στον αυτοκράτορα..