Κι έπειτα, όταν θα είμαι αποκαμωμένος απ' τη γλυκιά ανάπαυση, αποκαμωμένος από την απόλαυση της ακινησίας και του ατέλειωτου ονείρου μου, αποκαμωμένος από την ήρεμη ευχαρίστηση της ικανοποίησης, θα βάζω να μου φέρνουν μπροστά στην πόρτα μου ένα πολύ γρήγορο άσπρο ή μαύρο άλογο.

Και θα φεύγω στη ράχη του, ρουφώντας τον αέρα που μαστιγώνει και με μεθάει, τον αέρα που σφυρίζει στον άγριο καλπασμό.

Και θα φτάσω σαν σαΐτα σ’ αυτήν τη χρωματισμένη γη που μεθάει το βλέμμα και που η θωριά της είναι γευστική σαν το κρασί.

Την ήρεμη ώρα του δειλινού θα καλπάζω ξέφρενα προς τον πλατύ ορίζοντα, που ο ήλιος καθώς δύει τον βάφει ρόδινο. Το σούρουπο όλα γίνονται ρόδινα εκεί πέρα: τα καμένα βουνά, η άμμος, τα ρούχα των Αράβων, το λευκό τρίχωμα των αλόγων.
Τα ροζ φλαμίνγκο θα πετούν απ’ τα έλη στον ρόδινο ουρανό κι εγώ θα κραυγάζω παραληρώντας, πνιγμένος στο ατέλειωτο ρόδινο χρώμα του κόσμου...