Αλέξανδρε, οι δρόμοι σου άγρια ανεμοπάτια,
απ’ τη Σηστό στην Αβυδο και μέχρι την Ινδία,
που αναρριγεί του Σύμπαντος η θολερή γαλήνη.
Με ψίθυρους των αστεριών τις νύχτες, που ανασαίνουν,
όρμησες στης πανσέληνου τα παγερά τα κρέπια,
μ' ανέμους, που ονειρεύτηκες συλλογισμούς ελπίδων,
μιας πολυπόθητης αυγής το θαύμα ν' ανεβάσεις,
ασύγκριτο, παγκόσμιο, σαν του ηλιού το βλέμμα...