Το κονσέρτο κρατούσε πάνω από μια ώρα και ήταν φανερό πως δεν θα γινόταν διάλειμμα. Εκατοντάδες κεφάλια παρακολουθούσαν ακίνητα το θέαμα που διαδραματιζόταν κάνω στη σκηνή. Μολονότι τα πάντα απόπνεαν ψυχρότητα και ακαμψία, ένιωθε κανείς από ένστικτο μια ανατριχίλα να περνάει από τη σκηνή στην αίθουσα και το αντίθετο. Τη στιγμή που η δεύτερη χορεύτρια, προκαλώντας το χαρακτηριστικό φρου φρου με τη μεταξωτή μαβιά φούστα της, άγγιξε σχεδόν τον κίτρινο πελαργό, το κοινό κράτησε την αναπνοή του. Και τι μ' ενδιαφέρουν όλα αυτά; συλλογίστηκε ο Σκεντέρ Μπερμέμα με μια δόση ειρωνείας προς τον εαυτό του. Όμως δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τη γενική αγωνία, όσο κι αν την απόδιωχνε.

Η δεύτερη χορεύτρια τριγύριζε όλο και πιο αργά κοντά στον πελαργό. Η αίθουσα σαν υπνωτισμένη κρεμόταν από τους κύκλους της. Ξαφνικά, ύστερα από ένα λάθος χειρισμού ως φαίνεται, η κόκκινη δέσμη του προβολέα πέρασε φευγαλέα πάνω από τα θεωρεία, και είχε κανείς την εντύπωση ότι από τα ντουμπλαρισμένα με βελούδο τοιχώματά τους έσταζε αίμα. Στο πέρασμα της φωτεινής δέσμης, ο Σκεντέρ Μπερμέμα νόμισε ότι ξεχώρισε δυο μάτια σαν ανεστραμμένα από την έκσταση. Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το πρόσωπο που του είχε φανεί πως το αναγνώριζε;