Την νεαρή, αδύναμη γυναίκα που τον εμπιστεύθηκε πιότερο και από αδελφό, την απέσπασε από τον άντρα της, από των κύκλο των γνωστών της και την πατρίδα της, και την έφερε εδώ, μέσα στον καύσωνα, τον πυρετό και την πλήξη. Από μέρα σε μέρα, εκείνη έπρεπε, σαν καθρέφτης, να αντανακλά την δική του απραξία, τη χυδαιότητα και τα ψέματά του, με αυτά και μόνο με αυτά γέμιζε την αποχαυνωμένη, νωθρή, θλιβερή ζωή της. Έπειτα την βαρέθηκε, την μίσησε, αλλά δεν είχε το κουράγιο να την παρατήσει, και προσπαθούσε να την μπλέξει όλο και περισσότερο μέσα σε έναν ιστό από ψευτιές. Τα υπόλοιπα τα έκαναν αυτοί οι άνθρωποι.

Μια μικρή παράγραφος από τη ''Μονομαχία'' του Αντόν Τοέχωφ όπου περιγράφεται με έναν μοναδικό τρόπο η δημιουργία και η κατάληξη της σχέοης δύο ανθρώπων, παρουσιάζοντας τον πυρήνα των συναισθημάτων και της φυχοσύνθεσης όχι μόνο αυτών των δύο αλλά και όσων αποτελούν το περιβάλλον τους. Μια περιγραφή που λίγο έως πολύ αφορά τη ζωή όλων μας.