ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Με παίρνουν κάθε τόσο και με γυρίζουν τα τρένα,
σαν έναν εξόριστο που δεν ξέρουν που να τον αφήσουν,
σαν έναν κρατούμενο που δεν εμπιστεύονται σε καμιά φυλακή
- έναν κρατούμενο που δεν γνωρίζει το λάθος του
εκτός αν η λύπη για τη ζωή είναι φόνος, εκτός
αν η καρδιά που αγαπά έχει χάσει τη λογική της.
Ανοίγουν τις γραμμές οι σηματοδότες,
τα τρένα περνάνε τα σύνορα προς τα κεί,
τα σύνορα προς τα δώ κι εγώ βρίσκομαι στο παράθυρο
ταξιδεύοντας πάντοτε. Εξετάζουν οι ελεγκτές τα χαρτιά μου
κοιτάζοντας, προσεχτικά, το βαθιά
ρυτιδωμένο μου πρόσωπο, το γιομάτο
υπογραφές και σφραγίδες: ''περάστε...''
Και συνεχίζω, ωσότου, δεν ξέρω που, πότε και πώς
θα μου αφαιρέσει ο μεγάλος σταθμάρχης το διαβατήριο.