Το 3.815 μ.Ε. η τεχνολογία θεωρήθηκε υπεύθυνη για την καταστροφή του προηγούμενου πολιτισμού, γι' αυτό και απαγορεύτηκε. Τη θέση της πήραν τα μάγια και οι δεισιδαιμονίες. Οι δοξασίες όμως ανατρέπονται, όταν αναδύεται απ' τη θάλασσα η Πόλη της Υδράηρας.
"Μερικές φορές", του είπε θλιμμένα, "πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται να μην υπήρχαν ούτε φύκια ούτε πλαγκτόν ούτε αλμυρό νερό της θάλασσας. Θα 'θελα να 'τρεχα πάνω στο πιο ψηλό βουνό της γης, να πατώ το χώμα και τις πέτρες της ξηράς.
Κι ύστερα να κατρακυλώ στις πλαγιές, να ξαπλώνω στις ανεμώνες και στ' αγριολούλουδα, να οσφραίνομαι το άρωμα της γης, να χαίρομαι κάθε ήχο, κάθε χρώμα, κάθε αναπνοή μου".

Ο Μάξιμος έβλεπε ήδη την Υδράηρα μπροστά του, όπως ήθελε εκείνη να είναι. Την φανταζόταν με τα γελαστά της μάτια ν' ατενίζει τον αληθινό ήλιο, που δεν είχε δει ποτέ της... Κι έπειτα να μαζεύει στα λιβάδια αγκαλιές τα αγριολούλουδα και να τρέχει πηδώντας σαν αγριοκάτσικο από πέτρα σε πέτρα, ως το ψηλό βουνό των Λας.
Όταν όμως έφτανε εκεί πάνω, η φαντασία του σταματούσε, σαν να του την έκοβαν στη μέση οι αέρηδες. Πώς θα μπορούσε να επιβιώσει η Υδράηρα στη δική του γη; Ο δικός της κόσμος ήτανε ψεύτικος, φτιαγμένος από απαγορευμένα υλικά της τεχνολογίας, οι κάτοικοι του νησιού της ήταν φτιαγμένοι από άλλη ύλη, διαφορετική από κείνη που ήταν πλασμένοι οι αληθινοί άνθρωποι.