''...Αντί για άλλη απάντηση, η Αρχόντισσα Σενένα έσυρε από μια κρυφή τσέπη στο φαρδύ μανίκι της ένα κοφτερό μαύρο μαχαίρι και, πριν προλάβει έστω να ανασάνει η Κάρα, της έκοψε πέρα για πέρα το λαιμό. Το αίμα πετάχτηκε σαν πίδακας και η Αρχόντισσα τη γύρισε προς το βωμό που δέχτηκε την προσφορά του αίματος και βάφτηκε κόκκινος, παίρνοντας την αθώα ζωή μιας κοπέλας που το μοναδικό της λάθος ήταν ότι αγάπησε κάποιον, που η Αρχόντισσα Σενένα και ο άντρας της ήθελαν το χαμό του. Χυνόταν και χυνόταν το αίμα πάνω στο βωμό και, όταν πια άρχισε να κυλάει και στα τοιχώματα του, έχοντας πλημμυρίσει πια την πάνω επιφάνεια του, η Αρχόντισσα Σενένα πέταξε πέρα το άψυχο σώμα της Κάρα σαν άχρηστο κουρέλι κι άρχισε να ψάλλει ξανά σηκώνοντας τα χέρια πάνω από το βωμό, αφού πρώτα τοποθέτησε πάνω στη ματωμένη επιφάνεια του το μαχαίρι με το οποίο είχε κάνει το άδικο φονικό.

Ο βωμός άρχισε να πάλλεται σαν ζωντανό πλάσμα αλλά με αποτρόπαιη, αφύσικη ζωή, αντίθετη σε κάθε φυσικό νόμο, ενώ άρχισε να απορροφά το αίμα που ήταν χυμένο πάνω του παίρνοντας ένα χρώμα καφετί σαν ξεραμένο αίμα σε κακοφορμισμένη πληγή. Όσο απορροφούσε το αίμα, ο βωμός άρχισε να διογκώνεται ενώ το μαχαίρι πάνω του έλαμπε με δικό του φως. Η Αρχόντισσα Σενένα εξακολούθησε να ψάλλει ενώ ο ρυθμός με τον οποίο παλλόταν ο βωμός έγινε πιο γρήγορος και για λίγες στιγμές έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί...''