Ένας πατέρας αντάρτης της Ε.Π.Ο.Ν. και μια πλειάδα εστεμμένων, ο αδάμαστος λαός του Π.Α.Ο.Κ. και το οξύμωρο του έλληνα τζέντλεμαν, το επαρχιώτικο στίγμα και η μεγαλοαστική ολοκλήρωση, μια μητέρα uber alles κι ένας ανιψιός-διάδοχος που έλυσε το δυναστικό, η καλοσύνη των φίλων και ο εχθρικός κόσμος της τηλοψίας, διάττοντες εγχώριοι αστέρες και στέρεοι σταρ τουΧόλυγουντ, νεανικοί έρωτες κι ύστεροι γάμοι, η πομφόλυξ του lifestyle και η εμμονή στην αριστοκρατία.

Στις Ιστορίες ενός παιδήλικα, ο Χρήστος Ζαμπούνης ακτινογραφεί τη ζωή ενός παιδιού που ενηλικιώνεται, με τη ματιά ενός ενήλικα που παραμένει παιδί, εστιάζοντας στις αντιθέσεις ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, το έχειν και το υπάρχειν. Τελικώς, μήπως είχε δίκαιο ο πρίγκιπας της Σαλίνα στο Γατόπαρδο, όταν υποστήριζε ότι, «πρέπει τα πράγματα ν' αλλάζουν για να μείνουν ίδια»;

«...Αλλά τα ερωτήματα δεν σταμάτησαν να με κατακλύζουν: θα εκθείαζα τον εαυτό μου, όπως γίνεται συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις, ή θα έδειχνα και τη σκοτεινή του πλευρά; Θα έθιγα πρόσωπα και πράγματα ή θα κρυβόμουν πίσω από τους κανόνες των καλών τρόπων που διεκήρυττα σ' ένα άλλο μου βιβλίο, το Savoir Vivre; Τέλος, θα απεκάλυπτα ''καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα'', όπως ο Ρίκι Μάρτιν που ομολόγησε ότι είναι ένας ''ευτυχής gay άνδρας'', ή θα υπέκυπτα στην πεπατημένη της λειάνσεως των γωνιών;»