Για να κοιτάει μαγεμένος με τα κιάλια τη γυναίκα με το μπικίνι στην παραλία, ο Ρομπ είχε ρίξει το σκάφος του στα βράχια! Και τώρα, βρισκόταν ναυαγός στο παραδεισένιο νησάκι της, όπου δεν υπήρχε ψυχή εκτός από τους δυο τους. Καθόλου άσχημα, από μια άποψη. Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια υπέροχη περιπέτεια. Θα μπορούσε... Αν η όμορφη περιβαλλοντολόγος δεν ήταν τόσο ευέξαπτη, και δεν του έδειχνε καθαρά πόσο την ενοχλούσε η παρουσία του...

Η Όνορ είχε δεχτεί να δουλέψει σ αυτό το ερημονήσι ακριβώς για να μη βλέπει κανέναν. Ήθελε να μείνει μόνη να γιατρέψει τις πληγές της. Δεν είχε καμία διάθεση να νταντεύει έναν πλεϊμπόι που τάραζε τις χελώνες της, τα πουλιά της και την ίδια! Βέβαια, όφειλε να ομολογήσει πως, εκτός από εκνευριστικός, ώρες ώρες ήταν κάπως συμπαθητικός. Εντάξει, γοητευτικός. Ακαταμάχητος. Και λοιπόν