«Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία»: Mε τον τρόπο αυτό τραγούδησαν οι άνθρωποι τη δυστροπία τους στην ιστορία και στον κόσμο τους, εννοώντας τη νέα εποχή ως αταξία.

Στα ρεμπέτικα τραγούδια εντυπώνονται όψεις μιας κρίσιμης ιστορικοκοινωνικής διαδικασίας, στους ρυθμούς και τα λόγια τους αναγνωρίζουν εμπειρίες και γι' αυτό τα εντάσσουν στην καθημερινότητά τους άτομα και συλλογικότητες που έζησαν και δημιούργησαν τον καθ’ ημάς αιώνα της πόλης. Aκόμα και σήμερα, οι απόηχοι του ρεμπέτικου ή σύγχρονες εκδοχές του, λόγια και σύμβολα μιας «άλλης» εποχής, παράγοντας σημασίες και νοηματοδοτώντας εμπειρίες εγκαταστάθηκαν πλέον στην καθημερινότητά μας. Έτσι, το ρεμπέτικο της άλλης εποχής, για το οποίο μιλάμε σήμερα, είναι, κατά μία έννοια, εδώ.

Aν πούμε ότι το ρεμπέτικο συνεχίζει μια μουσική παράδοση, τότε λέμε τη μισή αλήθεια -κατασκευάζουμε ένα σχεδόν ολόκληρο ψέμα. H παραγωγή των ρεμπέτικων τραγουδιών αντιπροσωπεύει -σχεδόν προκύπτει από- τις ασυνέχειες της κοινωνικής οργάνωσης, μνημονεύει κοινωνικά ρήγματα, σημαίνει κοινωνικούς αποκλεισμούς, την εποχή που οι εργάτες δεν είχαν πατρίδα και τους ρεμπέτες δεν τους ήθελε καμιά πατρίδα, τις απωθημένες αυτές εμπειρίες, τις σιωπηλές μέσα στην ιστορία διαδικασίες που πάνε μαζί με την πρόοδο και την παραγωγή νέων κυριάρχων, την εποχή και την εξουσία της πόλης.