Η Αντιγόνη ως αντιηρωίδα. Μια μεταμοντέρνα γραφή. Ένας στοχαστικός εσωτερικός μονόλογος που, μέσα από το καλειδοσκόπιο της πολλαπλότητας των συμβόλων του αρχαίου μύθου, αντανακλά την αέναη επιστροφή στο πιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας.

Η Αντιγόνη, η μυθική ηρωίδα του Σοφοκλή, στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου μας αφηγείται το μοναδικό όνειρο της ζωής της μέσα στο τελευταίο Όνειρο του Κόσμου. Ονειρευόμενη το εφιαλτικό τέλος του ερειπωμένου από αξίες και απογυμνωμένου από συναισθήματα κόσμου, τον ξαναπλάθει ολόκληρο από την αρχή με τα πρωτογενή υλικά της δημιουργίας του. Στην επίπονη κάθοδο στα έγκατα της αυτογνωσίας, εκεί όπου εκλάμπει η τραγικότητα του ενός-παντός-ανθρώπου, «τυφλωμένη» από το διαρκώς αναπάντητο σκοτάδι της άγνοιας, υπερασπίζεται ως το τέλος, και με το μόνο μέσο που διαθέτει, τον Λόγο, την πιο επικίνδυνη γνώση των ανθρώπων. Αυτήν που μεταμορφωμένη σε εσωτερική «όραση» συναινεί στην κατάφαση της ζωής μόνο στην πιο ιερή της αξίωση: τη φωταγωγία της συνείδησης. Γιατί μόνο εκεί και μόνο στις πυκνοκατοικημένες ρωγμές του τρομακτικού σκοταδιού τής ανθρώπινης ψυχής δύναται να ακτινοβολεί και το πιο πλήρες φως.

Το όνειρο που μας διηγείται η Αντιγόνη δεν έχει τίποτα το ηρωικό. Επειδή, τόσο ανθρώπινο, μοιάζει με την αρχαία ηχώ που ως νέος λόγος διασώζει τις ανθρώπινες αξίες λίγο πριν κατακρημνισθούν στη λήθη μαζί με τα τελευταία λόγια των έσχατων ανθρώπων. Εκεί ακριβώς όπου ανατέλλει ξανά το πρώτο χαμόγελο του κόσμου, λίγο πριν από τον κατακλυσμό του νέου φωτός.