Ήλιοι και φεγγάρια τα μάτια μας
τ' αστέρια τ' ουρανού στις φούχτες μας
κι ένα απέραντο κενό
να ζωγραφίζει αχνά τη θλίψη της καρδιάς μας
ξύπνησα μόνος εκείνο το πρωινό
κι έκλαψα για την αγάπη
και για το θεό
και γονάτισα φιλώντας το μωσαϊκό
μ' ένα αδιάψευστο ανείπωτο φόβο
τ' άλλο βράδυ τ' αστέρια έλειπαν
απ' το θόλο
κι απ' τις φούχτες μου
και λυπήθηκα γι' αυτά μα
πιο πολύ για μένα
που έχασα τους φίλους μου
εσένα σ' είχα χάσει
πριν απ' το φθινόπωρο άλλωστε.