ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Το πρίσμα της προβληματικής των κοινωνικών επιστημών όπως συνάγεται από τον Αριστοτέλη, αφορά στον απρόσιτο χαρακτήρα της γνώσης του απολύτου. Πρόκειται εδώ για ένα πρίσμα ανάλυσης των γεγονότων στο συγκρουσιακό σκηνικό της Μέσης Ανατολής. Το απόλυτο, το κοινωνικώς αληθές ουδόλως συμμορφώνεται στο λογικώς αναγκαίο, στο αξιωματικό. Το ίδιο το "τί ην είναι" του υλικού κόσμου, η υπόστασή του δηλαδή, η ουσία του ουδόλως διασώζει την ταυτότητα του κόσμου αυτού.

Το διακύβευμα αφορά στους θεμέλιους όρους της ζωής και της κοινωνικής πραγματικότητας και ουδόλως στην ίδια, την λογικώς αδύνατη, την άγνωστη φύση του κοινωνικού αληθούς. Στον άνθρωπο λοιπόν απομένει η δέσμευσή του στον απέλπιδα αγώνα της γνώσης αυτής που τον χαρακτηρίζει μεγαλείο κι αθλιότητα, προκειμένου ο ίδιος ν' αντεπεξέλθει στις υλικές του ανάγκες, στον υψηλό κίνδυνο του ''άλλου'', του ''ξένου'' ως οιονεί αγνώστου, και στην αυθαιρεσία της περικοπής των βασικών του ελευθεριών.

Η τραγική κατάληξη, ωσαύτως, κι ας μην είναι ορατή στην/ον αισιόδοξη/ο αναγνώστρια/τη του Αριστοτέλους, είναι δυνατόν να συνίσταται -και η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές- στην επιλογή βίου στο επίπεδο του ζώου ή και ανυπαρξίας βίου. Είναι όμως η επιλογή αυτή αυθαίρετη;

Η ίδια είναι σαφώς ψυχαναλυτικά καταστροφική απλώς ακολουθεί και αναδεικνύει οιαδήποτε συνειδησιακή αναγωγή του αγνώστου, του λογικώς αδυνάτου στον χώρο του γνωστού και ενίοτε την αναστρέφει. Ο Freud θα το προσυπέγραφε όχι μόνον στην ιστορική του προοπτική, στην αριστοτελική -προ του της Kristeva γράμματος δηλαδή- προοπτική της έκρηξης των ορίων τόσο της γλώσσας, όσο και της λογικής, αλλά και στην καθημερινότητά του.