Κι άλλη μια φορά κινδύνεψε, όταν περάσανε οι αντάρτες απ' το χωριό. Μπήκανε τρεις στο σπίτι -για να πάρουνε κάτι χυλοπίτες που τους είχε ετοιμάσει η γυναίκα του- κι όταν ο ένας είδε το παλικάρι του στο κρεβάτι, Τούρκος έγινε, ήθελε να το πάρει στο βουνό.
Αυτός, του ’πε πως το παιδί ήτανε άρρωστο, δε μπόραγε να σταθεί στα πόδια του, μα ο άλλος ούρλιαζε πως το ’κανε ξεπίτηδες, για να μην πολεμήσει. Κι έφτασε να του πει πως ήτανε προδότης! Κι αυτό δεν το άντεξε, σηκώθηκε η τρίχα του και γουρλώσανε τα μάτια και σφιχτήκανε τα δόντια κι όρμησε στο σεντούκι και τράβηξε την παλιά ξιφολόγχη, που ’χε κρατήσει θυμητικό από τη Μικρασία.
-Εμένα θα με πεις προδότη! φώναξε πονεμένα και του ’δειξε το σπαθί. Εμένα! Που με τούτο δω πολέμησα στη Μικρασία για τούτη την πατρίδα; Εμένα! Που πάγωσα στο Κιζίλ Νταγκ και μπούχτισα το μπαρούτι στο Οδεμίσι και στο Σαλιχλί και στην Κιουτάχεια και πείνασα κι υπόφερα και βασανίστηκα; Μπας και θες να στο χώσω στην κοιλιά σου για να δεις πώς πολέμαγα τότες για τούτη τη γης, για να μπορείς τώρα συ να μου παρασταίνεις τον κόκορα;