Το cd Ταγκό για τρεις, δεν αποτελεί κύκλο τραγουδιών. Όλα τα τραγούδια μέσα σε αυτό το δίσκο, θα 'λεγα ότι ξεπήδησαν παρορμητικά. Με την πρώτη μου κιόλας επαφή με το στίχο, η μουσική τους βγήκε ενστικτωδώς και με μια πνοή. Το Μη μου μιλάς, του Μ. Γκανά, εξελίσσεται πάνω σε έναν ασίγαστο και αδέκαστο μετρονόμο, με φόρα για μια καραμπόλα και την απότομη κατάληξη στη σιωπή, σχεδόν σαν διακοπή.

Η γαλλική εκδοχή του Ω μη με βλέπετε που κλαίω, της Μ. Πολυδούρη, είναι ουσιαστικά γέννημα της συνάντησης της δικής μου μελωδικής γραμμής με την Κορίνα Λεγάκη και τους μουσικούς από το συγκρότημα Outward Bound, οι οποίοι δούλεψαν πάνω στην παλαιότερη εκδοχή του τραγουδιού, για να δημιουργήσουν κάτι εντελώς καινούριο και κινηματογραφικό.

Το Ταγκό για τρεις, ουσιαστικά μια σκηνή ζήλειας, μου γέννησε μέσα από τις μικρές, κοφτές λέξεις των στίχων, μικρά μοτίβα που χορεύουν στο ρυθμό ενός δυτικότροπου νουέβο τάνγκο. Το Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα, του Κ. Γ. Καρυωτάκη, είναι μια καθαρή φόρμα δύο διαφορετικών κόσμων, φωτός και σκοταδιού, εξωτερικού και βαθιά εσωτερικού, αλλά κι ενός παιχνιδιού επανατοποθέτησης των λέξεων από το ποίημα στη μουσική, κάπως απρόσμενη νομίζω. Το Εργατικό ατύχημα μπορεί να θεωρηθεί ένα αργό χασάπικο, όπου όμως κάπου ξεγλιστρούν μια-δυο συγχορδίες τζαζ αρμονίας, ή μπορεί αλλιώς να χαρακτηριστεί σαν ένα πένθιμο εμβατήριο.