Το δοκίμιο αναδεικνύει, από τη μία, όλη τη συμπαράσταση του φιλοσόφου στον ελληνικό λαό, κι από την άλλη την ξεχωριστή προσωπικότητα του διανοητή ανθρωπιστή. Παρουσιάζει τις παρεμβάσεις του Ράσσελ για τα αδικήματα που υφίστατο ο ελληνικός λαός από τον βρετανικό και αμερικανικό εθνικισμό, αλλά ιδιαίτερα από τη συμβολή του στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι οποίοι βρίσκονταν σ' έναν «ατελείωτο διωγμό».

Το έργο αυτό αποτελεί, απ’ αυτή την πλευρά, και μια υπόδειξη καταγραφής. Κάποτε, επιτέλους, πρέπει να αναδειχθεί όλη εκείνη η συνεισφορά όλων των αγραυλουσών συνειδήσεων, που ύψωναν φωνή διαμαρτυρίας για όλα τα εγκλήματα τα οποία διαπράττονταν σε βάρος του ελληνικού λαού, τα δύστηνα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας.