Μετά ήρθε τούτο και άρχισε πάλι μέσα μου να μουγκρίζει το καλοκαίρι. Δεν είχα πια πολύ χρόνο και έπρεπε γρήγορα να αποφασίσω την επιστήμη ή τη γραφή. Για τη γραφή τα είχα όλα: λευκό χαρτί, τη γλώσσα μου, την κληρονομιά μου. Για την επιστήμη μού λείπανε τα σύνεργα. Τον μάστορα τον κάνουνε τα εργαλεία, γι' αυτό και διάλεξα το δεύτερο, αλλιώς το πρώτο θα διάλεγα.

Μέσα μου ξύπνησαν οι αρχέγονες μνήμες μου και ένιωσα μια άπειρη θλίψη, και όσο πονούσα, τόσο μούγκριζε μέσα μου το καλοκαίρι: Στη γενιά μου αυτή των Λακεδαιμονίων, δεν υπάρχουν μοιχοί. Η έννοια της λέξης ''μοιχός'' μας είναι άγνωστη και τα παιδιά μας είναι παιδιά όλων. Μόνο μέλημα των ανθρώπων μας η Αρετή και η Ανδρεία. Μα είναι μεγάλη ντροπή να είσαι άκληρος. Για έναν και μόνο λόγο: Περάσαμεν από τούτη τη γη για να κληροδοτήσουμε στις γενιές μας τις μνήμες και τους όρκους των παππούδων μας.

Μέσα μου ένιωσα μια άπειρη θλίψη που ήμουν άκληρη, και όσο πονούσα, τόσο μούγκριζε μέσα μου το καλοκαίρι... Δεν ξέρω πως βρέθηκε στο χέρι μου αυτή η Πυγολαμπίδα. Αυτή είναι η δικιά μου κληρονομιά λοιπόν, ετούτη η Πυγολαμπίδα. Θέλω να στη δωρίσω. Το είδος της χάνεται στον σύγχρονο κόσμο, ο πληθυσμός της μειώθηκε κατά χιλιάδες ετούτο τον αιώνα από τη μόλυνση του πλανήτη. Κοίτα τα όμορφα πράσινα λειβάδια, όσο πλησιάζεις προς τον κάβο, τόσο αυτές λαμπυρίζουν μέσα στην όμορφη άγρια νύχτα, τόσο που θαρρείς πως εκεί κοντά στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης είναι πάντα μέρα. Και όσο γυρίζεις το κεφάλι σου κατά τις πόλεις των ανθρώπων, τόσο εκείνες κατά χιλιάδες χάνονται, σβήνουν. Εδώ πρέπει να με αφήσεις, πρέπει να ταξιδέψεις στην αντίθετη διανυσματική τροχιά. Εγώ πρέπει να πορευτώ τώρα κατά αλλού από όπου οι αιώνες που έρχονται δείχνουν. Μα εσύ, εσύ και εσύ πρέπει να φέρετε πίσω το φως στη γη των ανθρώπων.