Ο Λουί Λαμπέρ ανήκει στα φιλοσοφικά έργα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ και αποτελεί ένα πραγματικό δοκίμιο περί Μεταφυσικής, χωρίς όμως να χάνει από τη λογοτεχνική του αξία και χωρίς να οδηγεί τον αναγνώστη στην ανία και τη «δυσκολία» της φιλοσοφικής πραγματείας. Μέσα από το πρόσωπο του ήρωα, του Λουί Λαμπέρ, περνούν σαν σύννεφα διαβατάρικα οι ιδέες και οι αντιλήψεις του συγγραφέα περί ζωής, ανθρώπου, ψυχής, Θεού και μυστηρίου, ενώ οι ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου κάνουν δειλά την εμφάνισή τους στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Βέβαια, οι όροι που χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν έννοιες όπως η διόραση ή η διαίσθηση θεωρούνται πρωτόλειοι, αφού δεν είχαν ακόμα ξεκαθαρίσει στην εποχή του Μπαλζάκ. Από αυτή την άποψη, το έργο είναι ένας πρωτοπόρος των προχωρημένων μεταφυσικών αντιλήψεων που θα κυριαρχήσουν στο τέλος του 19ου, αλλά και κατά τον 20ό αιώνα.

Σε όλο το βιβλίο κυριαρχεί η προσωπικότητα του ήρωα, ειδωμένη μέσα από τα «παιδικά», αρχικά, και αργότερα τα «ενηλικιωμένα» μάτια του συγγραφέα. Η στενή σχέση των δυο τους, από την εποχή που, παιδιά ακόμα, ήταν συμμαθητές στο κολέγιο, αποκαλύπτει την έλξη του Μπαλζάκ προς το παράξενο και το αλλόκοτο, το βαθύ και το μυστηριώδες.