«Βάδιζαν κύμα-κύμα και μίλαγαν. Μίλαγαν για τα περασμένα, για εκείνα που έγιναν κάποτες και κάποτες χάθηκαν, καιρούς άλλους … Τότε ακούστηκε το καΐκι. Μπορεί να κουβάλαγαν άλλους, άλλους δύσμοιρους…

“Ξέρω”, είπε ύστερα, “Χρύσα, πως δε μ’ έχεις συγχωρέσει για το χαμό του Γιώργη μας, αλλά και ελόγου μου δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου, δεν μπορώ να παρηγορεθώ μέσα μου, δεν ξέρω όμως τι περισσότερο θα ’καμα να σώσω το παιδί και δεν το έκαμα, δεν είχα άλλωστε τίποτα άλλο απ’ την παγωμένη αναπνοή μου για να ζεστάνω το Γιώργη μας, μα ο Γιώργης μας δε σώθηκε, χάθηκε μεσ’ στην αγκάλη μου, την ώρα που κι ο ίδιος ήμουνε μισοπεθαμένος.”…

Η γυναίκα είχε σκεπάσει τα μάτια της με τις παλάμες της. Και τα ρυάκια των δακρύων της έτρεχαν ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά της, αλλά σε κάποια στιγμή ψιθύρισε: “Ούλοι τον έκλαψαν το Γιώργη μας, ούλος ο κόσμος, άντρα μου…” “Και οι πέτρες δάκρυσαν”, συμπλήρωσε εκείνος.

Νήσος Τρίκερι τη…

Ένα τραπέζι, δύο άνθρωποι, μοίρα μία…

Νόστοι. Πόρτες που έκλειναν και πόρτες που άνοιγαν. Εκείνοι που ήρθαν κι εκείνοι που έφυγαν, που ξεχάστηκαν ύστερα. Σαν να μην υπήρξαν, σαν να μην φάνηκαν … “Πες μας κάτι για να περάσει η ώρα.” Εκείνη δεν απάντησε, δεν άνοιξε το στόμα, κάτι σκεφτόταν. Ίσως είχανε τελειώσει όλα πια, είχαν σωθεί, είχαν αδειάσει. “Αξέχαστα χρόνια”, δήλωσε εκείνος, “που μία τα ζεις και δεν τα ξεχνάς, σου μένουν.” “Μια, καλή κι αλησμόνητη”, συμπλήρωσε εκείνη. Κατέβηκαν ύστερα στη θάλασσα, κάθισαν στις πέτρες και πήραν να κοιτάζουν τα πρόσωπά τους στο νερό. Και ταξίδευαν.»