Ό,τι βασικά διαφοροποιεί την ποίηση του Σωτήρη Αδαμίδη από το είδος εκείνο που συνήθως αποκαλούμε ''ερωτική ποίηση'' είναι ότι τα ολιγόστιχα ποιήματα της συλλογής του Πυρράζει γάρ ο ουρανός... απευθύνονται όχι στις γυναίκες της ζωής του ή στη Γυναίακ γενικά, (με κεφαλαίο Γ), αλλά σε μία συγκεκριμένη γυναίκα, που μόνο το όνομά της δεν μας λέει πουθενά, αλλά που είναι η ίδια παντού, αποτελώντας το ''σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του''.

Μόνο που ούτε ''σκοτεινό'' είναι, ούτε ''αντικείμενο''. Είναι ένα υποκείμενο γεμάτο φως. Κι ενω το σώμα, τα μαλλιά, τα μάτια της πάλλουν και μας μαγνητίζουν από στίχο σε στίχο, περίεργα μέσα από τα σάρκινα αγαθά, προβάλλει πολύ έντονα την ψυχή της.