«Όταν η φωνή χάνεται στον αέρα, όταν τα αυτιά των ανθρώπων μένουν κλειστά, όταν τα δάκρυα που κυλούν στις άκρες των ματιών, εκλαμβάνονται σαν σταγόνες βροχής, που κανείς δεν σκουπίζει, αλλά αφήνονται να στεγνώσουν μόνα τους στον άνεμο, όταν η απαλότητα της καρδιάς μεταφράζεται σαν αδυναμία, σαν μωρία, τι άλλο απομένει από ένα άσπρο χαρτί, που σου αφήνεται, που σου επιτρέπει να είσαι ο εαυτός σου, που δεν διαμαρτύρεται, γιατί φοβάται την ευαισθησία της ψυχής σου, που αντανακλά τα δικά σου θέλω και σου δίνει την δυνατότητα επιτέλους να αναπνέεις ελεύθερα τον αέρα, που εσύ έχεις διαλέξει!»