Η Κριστίν χωρίς ποτέ να έχει συναντήσει τον Michel Foucault τρέχει παράλληλα στο έργο του μαζί με ένα τρένο. Η Κριστίν υπάρχοντας πέρα από τη μορφή της, αφού οι μορφές μεταλλάσσονται, υπάρχουν εντός και εκτός πλαισίων, εντός και εκτός ύλης, ζει στο μεταίχμιο ενός κόσμου που εξιστορείται ταυτόχρονα από την πραγματικότητα του οικογενειακού της περιβάλλοντος και την πραγματικότητα που επισκευάζει η ίδια. Όταν αυτές οι δύο πραγματικότητες συγκρούονται, εκείνη βρίσκει συμμάχους στη μαργαρίτα που χορεύει , στο ''κρατούμενο'' της αφαίρεσης, στο σύμπαν από μπισκότο, στα λεμόνια που της μαθαίνουν την προπαίδεια, στο άλογο με το οποίο αγωνίζεται στους αγώνες του έφιππου άλματος επί κοντώ, στο αγόρι του σινεμά. Ο χρόνος πάντα εχθρός την εγκλωβίζει μέσα σε κλεψύδρες σε αντίστροφη μέτρηση.

Ο πατρικός λόγος εκφερόμενος μέσα από το σώμα της μητέρας, άλλοτε γλυκός και στοργικός , άλλοτε αυταρχικός και επικριτικός της στερεί την επιθυμία και την φωνή. Στερημένη από φωνή, βρίσκει καταφύγιο στους αριθμούς και ενεργεί με πράξεις που μοιάζουν με άναρθρες κραυγές. Αυτές οι πράξεις και οι αριθμοί θα οδηγήσουν στην γέννηση ενός τρένου, το οποίο ταξιδεύει παράλληλα με την Κριστίν με μοναδικό σκοπό, μέσα από τη διαύγεια της τρέλας να την βοηθήσει να βρει την φωνή της.