Στα δύο αυτά βιβλία, όπως και στα επόμενα, η ιδιάζουσα γραφή συγκροτεί έναν κόσμο παράξενο, μέσα στον οποίο η πραγματικότητα είναι υλοποίηση ενός αδιάκοπου ονείρου. Τα πρόσωπα και τα πράγματα αποκτούν τη σημασία τους από την ίδια την ανατροπή τους. Μ' ένα λοξό κοίταγμα αποκαλύπτεται η κρυμμένη όψη μιας ζωής, που μέσα της παραμονεύουν διαρκώς το παράδοξο και η έκπληξη. Συχνά οι λέξεις, υπερβαίνοντας την κυριολεξία τους, μεταμορφώνονται και παίρνουν καινούργιες διαστάσεις, ανάλογα με την αίσθηση που τις διεγείρει. Μια μέθη κι ένα διαβρωτικό χιούμορ διατρέχουν την αφήγηση ενώ η υπερρεαλιστική αύρα που φυσά πότε πότε, αναζωογονεί τη γεύση και την αφή των πραγμάτων.