Ένας μηχανισμός μας απομακρύνει από την ευτυχία όταν είμαστε μέσα της. Εκρήγνυται στο μαξιλάρι σου ένα βράδυ και σκορπάς σε αναρίθμητα τμήματα μοναξιάς και πάλι. Σ' ένα καταιγισμό σποραδικών εαυτών με μια ταυτότητα ένοχη στα μήκη και στα πλάτη του βλέμματος. Λες και γνωρίζουμε πάντοτε ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε. Και ξεμπερδεύουμε γι' αυτό με την προσδοκία.