Εφοδιασμένοι με μια αλήθεια που τοποθετεί την ευθύνη για το μέλλον στα χέρια μας, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν αναλλοίωτες, a priori αντικειμενικές αλήθειες που καθορίζουν τη μοίρα μας, αλλά μόνο οι εναλλασσόμενες και συνεχώς αναθεωρούμενες αντιλήψεις και πεποιθήσεις που εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε, στη συνέχεια τις απορρίπτουμε και τις αναδημιουργούμε μέσα από βιωμένες εμπειρίες.

Το αγωνιώδες ψάξιμο σιγά-σιγά κορυφώνεται καθώς διαισθανόμαστε ότι στα γνώριμα μονοπάτια δεν θα βρούμε το χάρτη και την πυξίδα που απεγνωσμένα αναζητάμε. Διαισθανόμαστε ότι τα προβλήματα, τα συμπτώματα -σωματικά, ψυχολογικά και κοινωνικά-δεν οφείλονται σε δική μας ανικανότητα, ατυχία ή κάποιου είδους περιστασιακή εμπλοκή, αλλά αποτελούν μέρος της γενικότερης ασάφειας που επικρατεί.

Διαισθανόμαστε ότι είναι πλέον θέμα επιβίωσης να βρούμε τρόπο να καλλιεργήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, για να κατανοούμε τι γίνεται μέσα μας και γύρω μας, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να ενεργούμε αποτελεσματικά και κυρίως να αισθανόμαστε ότι η ζωή έχει νόημα.

Καθώς αυξάνεται ολοένα η αυτοδιαφοροποίησή μας, προχωρούμε προς την εξεύρεση των κεντρικών στοιχείων της αυτοαναφοράς μας που αφορούν την ταυτότητα και τις αυτοδεσμεύσεις μας. Η δημιουργική αυτή πορεία είναι μια διαλεκτική διαδικασία που ωθεί σε βαθύτερες διαστάσεις της συνείδησης, εκεί όπου το μωβ υγρό που κατασκευάζουμε μέσα από βιωμένες εμπειρίες διαλύει στείρες και βασανιστικές, δυϊστικές αλήθειες και τις αντικαθιστά με μαγικά και που ανοίγουν το δρόμο για μια δημιουργική προσωπική και συλλογική ανέλιξη.